Pleegkinderen vertellen over discriminatie

Na de dood van George Floyd ontstond er een wereldwijde discussie over raciale discriminatie. Er zijn demonstraties in Nederland en thema’s als ‘discriminatie’ en ‘etnisch profileren’ zijn actueel. Ook pleegkinderen hebben hiermee te maken. In het boek ‘Dit huis is een thuis’ vertellen ze hierover.

Gekleurde pleegkinderen met een niet-westerse culturele achtergrond ervaren raciale discriminatie wanneer anderen negatieve opmerkingen maken over hun afkomst, huidskleur of ogen. Kinderen op school of op straat noemen hen bijvoorbeeld ‘neger’, ‘spleetoog’ of ‘Chinees’.

‘Ik merkte vroeger dat ik er sneller werd uitgepikt als mijn vriendjes en ik kattenkwaad uithaalden. In ons dorp woonden niet veel donkere kinderen, dus ik viel wel op. Toen ik van de lagere school afkwam, zeiden mensen weleens: ‘Neger, ga terug naar je eigen land.’ Dan dacht ik: hoezo? Ik ben net zo Nederlands als jij. Er zijn wel mensen die discrimineren, maar dat zegt meer over hen dan over mij. Ze pakken me op iets van mijn roots, iets wat ik niet kan verstoppen. Dat is gemeen en onmenselijk.’ (Ayron, woont in een pleeggezin)

Net als Ayron vinden gekleurde pleegkinderen het meestal pijnlijk om discriminatie te ervaren. Sommige jongeren vinden het moeilijk om er iets van te zeggen, terwijl andere erover in discussie gaan. Zo zegt Naomi:

‘Mijn beste vriendin zei een keer ‘die neger’ toen ze over een donkere jongen sprak. Ik vroeg waarom ze dat zei. Ze reageerde: ‘Ja, maar jij bent anders.’ Ik zei dat ik helemaal niet anders ben en dat je iemand zo niet moet noemen. Zij realiseerde zich niet dat het voor mij ook een vervelende opmerking was.’ (Naomi, woont in een pleeggezin)

Lees er meer in deze blog